7. Zomaar uit het niets
De dame op straat die volledig uit het niets zei: ‘mevrouw wat ziet u er prachtig uit vandaag.’ Die ochtend stond ik nog huilend voor de spiegel. Wie zou vandaag tegen mij zeggen: ‘schat wat zie je er weer mooi uit.’ Zij dus. Een onbekende vrouw.
Hulpbronnen. Je hebt ze heel hard nodig in tijden van verdriet. Mijn familie was steeds heel dichtbij, maar een heel netwerk dat zich als een web om je heen vouwt, dat is nog zo lang nodig. Het was niet het pannetje soep waar iedereen het altijd over heeft. Ja, ook lekker. Nee, het gaat over mensen die zonder blikken of blozen ondersteunen. En dat blijven doen. Zoals ik in mijn vorige blog schreef over mijn directe collega’s die echt een tandje bijzette. En die mij iedere keer weer in de smiezen hadden. De vrouwen die even een koffie met mij wilde drinken. De mannen, meer van de praktische slag: ‘wat kan ik van je overnemen, wat kan ik voor je doen.’ De buurvrouwen die even zwaaide als ze op de fiets voorbij kwamen. Maanden, maanden later nog. Zelfs jaren later nog. Kaarten in de brievenbus, bloemen bij de voordeur. Vriendinnen die mij steeds bleven uitnodigen en mee uit namen. En ik was echt niet de leukste dame om mee op pad te gaan. Ik had ook geen verhaal meer. Ik kon niets leuks meer vertellen. Huilen dat lukte aardig. Dag in dag uit. En dan ben je snel uitgepraat. Maar ze bleven mij trouw. Ze bleven mij trouw en bleven mijn kinderen trouw. En met al die hulpbronnen was het te doen. Ja, en toen ging er natuurlijk ook van alles stuk… Tenslotte gaat het leven gewoon door. En ook de levenscyclus van alle spullen om je heen.
Mooi spul dat duct tape
…vroeger ging er nooit iets stuk, dacht ze nog, of wel? Nou ja, in ieder geval nu viel haar van alles naar d’r oren. De spots in de keuken, een lekkende dakgoot, het slot van de voordeur, een magneet van het huisalarm, de keukenlade. Een lekke band met de fiets in ‘the middle of nowhere.’ In het begin schakelde ze daar bedrijven en ‘mannetjes’ voor in. Maar al snel had ze in de gaten dat ze daar straatarm van werd. Dus sinds die tijd is ze dikke vrienden met duct tape. Zo leerde ze kleine defecten te repareren. Na duct tape ontdekte ze YouTube, ook een zeer betrouwbare vriend voor allerlei support. Dus tegenwoordig kan ze zichzelf heel goed redden als ‘handywoman’. Geen klus te groot. Dakgoten, snoeiwerk, de tuin, lampen, sloten en schilderwerk. Alleen voor grote werkzaamheden schakelt ze een bedrijf in. Ze weet niet of ze altijd blij met haar zijn. Ze is kritisch geworden in de loop van de tijd. Ze wil goed werk zien, want ‘ducttapen’ dat kan ze zelf.
En zo is ze volleerd geworden en leert ze nog steeds. Ze beschouwt elke opdracht aan een bedrijf als een training voor haar zelf. Goed voor haar zelfvertrouwen. Ze heeft het hef weer in eigen handen. Mooi spul dat duct tape!
Schuif je stoel tot aan de rand van het ravijn…dan vertel ik je mijn verhaal
