9. De transformatie
Verhalen zijn de luiken van het venster die het zicht naar de wereld openen. Herinneringen zijn de balsem voor je ziel. Vandaag trekt de karavaan van de Giro d’ Italia over de haarspeldbochten naar de top van de Stelvio. Ik volg de fietsspektakel een beetje vanaf de zijlijn. Maar vandaag met deze tocht en deze klim over de Stelvio wordt er weer even iets aangeraakt.
48 bochten en 27 gruwelijke kilometers
Lief had deze berg drie keer eerder beklommen. Hij was in training voor zijn vierde Dreiländergiro in Oostenrijk later in het voorjaar. Hij wilde nog één keer het monster in zijn bek kijken. Hij was er niet bang voor. Ontzag had hij wel voor deze col in de Dolomieten. De Stelvio is één van de zwaarste beklimmingen in de wielersport vanwege de lengte en het hoogteverschil van de klim. Woest en rauw met eenzame fietsers vechtend tegen de helling, de hoogte en de vermoeidheid. Lief omschreef zijn eerdere tochten over de Stelvio als …magnifiek, glorieus, slopend, pijnlijk, adembenemend, oneindig, eeuwig…
En zo kreeg ik vanochtend een appje en rolde weer even een traan. Vandaag trekt de wielerkaravaan van de Giro d’ Italia weer over de Stelvio pas. Ooit vroeger, lang geleden heeft Fausto Coppi hier zijn wedstrijden gewonnen. Passo dello Stelvio Cima Coppi, een eerbetoon aan een groot renner.
Mijn lief, de liefhebber. Hij leerde mij om de wind heen fietsen. Hij stierf in het harnas. In het laatste klimmetje van de dag. Een trainingsrondje in de Limburgse heuvels. In zijn voorbereiding voor wat zijn vierde Dreiländergiro zou worden. Passo dello Stevio Cima Alberto…er rolt een traan.
Daar ergens is de top
…ze durfde het weer om foto’s te bekijken. Eens in de zoveel tijd verzameld ze alle moed om te kijken naar dat wat was. Haar gezin, haar geliefde, de kleine meisjes, vakanties en kiekjes van ogenschijnlijk spontane momenten. Poses, gekke bekken, sport, spel, liefde en zorg. Het is er allemaal. Actief en in een leven zonder zorgen. Libelle plaatjes. Ze raakt verstrikt in alle beelden. Ze wil alles vasthouden, beetpakken, opsnuiven, aanraken, zichzelf wentelen in alles wat was. Ze wil zichzelf vastdraaien in de banden van de tijd, in de linten van de liefde, in de schoonheid van dat wat was. En als ze zich helemaal heeft vast gedraaid, wil ze uitbreken. Ze ziet het leven als een filmbeeld dat was. Ja, inderdaad het leven dat was, met alles dat het leven maakte wat het was. En niets is wat het lijkt. Het filmshot blijft hangen in haar hoofd. Zonnige kleuren, zomers, intens. Het was hard werken, dat ziet ze ook. Het moest het perfecte plaatje zijn, dat was het heel vaak en toch ook heel vaak niet. Ze kijkt nog eens en nog eens. Uiteindelijk print ze een prachtige foto van hem klimmend op zijn fiets. Ze ziet hoe hij de lucht uit zijn longen blaast en terug geeft aan de bergen. Staande op zijn trappers, de blik naar boven, richting de klim. Daar…daar ergens is de top…
Schuif je stoel tot aan de rand van het ravijn…dan vertel ik je mijn verhaal
