8. Zeilen op de wind van vandaag

Onstuimig weer, dat was het. Wind en regen. Weemoedig weer noem ik dit weer. Het brengt me soms weer naar de bossen en de velden van mijn jeugd. Vandaag in het bijzonder. Ik vergezel mijn moeder naar een uitvaartplechtigheid van haar overleden broer.

Ik sta voor de spiegel voor mijn ochtend ritueel. ‘Mooi maken’ zoals de meisjes dat noemden toen ze klein waren. Gedachten rollen door mijn hoofd, over de vergankelijkheid en de beperkte tijd om ons leven vorm te geven. En de beperkte tijd om te vergeven. ‘Overal is wat’ zo’n tegeltjes wijsheid. En dat is ook zo. Je kunt van mening verschillen, verdrietig of boos zijn om wat je niet hebt gekregen of om wat je wel hebt gekregen. Maar je hebt het ermee te doen. En dealen en leren om te gaan met je levenspad, dat kost tijd. Maar besef ook dat tijd beperkt is. Ga de reis voor verzoening aan. Het leven is beperkt houdbaar en het is meer dan jammer als dingen blijven liggen. Of als oude patronen weer worden doorgegeven in de lijn. Vandaag realiseer ik weer dat het leven kort is. Dat zeilen op de wind van vandaag is wat ik moet doen. De wind van gisteren brengt me niet meer vooruit. De wind van morgen…ach ze blijft misschien wel uit.

Dat is wat ik te doen heb. Proberen elke dag in vrede te leven, in verbinding te zijn met anderen en mij te verzoenen met mijn reis. Zeilen op de wind van vandaag.

Ik kan nog zoveel verzet geven op mijn gebroken dromen. Het zoeken naar perspectief voor de toekomst. Maar hoe doe je dat, vroeg ik mijn moeder, als je 86 jaar bent en je partner verliest. Waar zit je dan met je gebroken dromen en het toekomst perspectief.  ‘Pluk de dag’, antwoordde ze. Elke dag opnieuw. Ze wordt gelukkig van kleine dingen. De geur van het brood dat ze zelf bakt en de foto die ze verstuurt met haar IPhone. Het is haar mantra, haar gids in de dag.

Ik kies voor het zeilen op de wind. Ik kies voor de beweging en de dynamiek. Maar wat prachtig als je aan het einde van het leven je zo kunt verzoenen met de reis in je leven. De levenskunst om je verhouden tot datgene wat je ontmoet op het pad van je leven.

Ze brengt het laatste water uit haar bidon

…nog steeds wil ze het verhaal vertellen, maar het is al zolang geleden. De meeste kennen het al. Ze heeft het al zo vaak verteld. En toch. Soms zou ze willen dat het nog maar zo kort geleden was. Niet voor de pijn en de wanhoop, maar voor het verhaal. Ze wil het zo graag vertellen, praten over haar lief en hoe ze hem nog steeds mist. En ook hoe goed ze het samen doen. De meisjes en zijzelf, hoe zeer het dagelijks gemis. Terwijl haar jongste er nog steeds niet goed over kan praten. De naam van haar papa niet over haar lippen krijgt. Verijst als onverwachts zijn naam wel wordt genoemd. Of de oudste die zo stoer veel in naam van haar papa doet. De concerten die ze bezoekt, haar nieuwe telefoon en blij met haar vriendje die net als papa ook biologische boodschappen koopt. En zij, hoe doet zij het eigenlijk. Ze brengt het laatste water uit haar bidon na zijn graf als ze gefietst heeft. Ze steekt kaarsjes aan en praat elke avond met hem voordat ze slapen gaat. Ze vraagt licht voor de weg die ze moet gaan, ze vraagt om wijsheid voor de vragen waar ze voor staat en de beslissingen die ze moet nemen. Oh, oh… haar lief wat wil ze het nog graag een keer vertellen.

Schuif je stoel tot aan de rand van het ravijn…dan vertel ik je mijn verhaal